วาเลนไทน์ กับ มาตราฐาน

“...แต่งตัวสบาย ตามสไตล์หลวม ๆ หากดู รวม ๆ คงจะดูยับ ๆ…”

วันวาเลนไทน์ ผ่านไปแล้ว
ทำไมต้องซื้อดอกไม้ให้กัน?
วันนี้มันสำคัญฉไน?

ไม่ต้องไประลึกตำนานชาวโรมันร่วมรักกันระหว่างสงครามอะไรนั่นหรอก
สำหรับผม วันเกิดตัวเองยังจำไม่ค่อยได้เลย

ปีก่อน ก็ลืมไปเฉยเลย แต่พอผ่านไป
ก็ไม่เห็นมันจะลอกคราบให้ตัวใหญ่ขึ้นในวันนั้นนี่หว่า
หากใช้ปฎิทินชาวแอสเทคโบราณ ซึ่งปีหนึ่ง มี 260 วัน
ตอนนี้เราไม่อายุสามสิบเก้าแล้วหรือ?

แล้วทำไม ไม่มีดอกกุหลาบให้วันวาเลนไทน์ แล้วจะรักน้อยลงหรือ?
ก็รักเหมือนเดิมทุกวันนี่นา
แล้วของขวัญวันเกิด จะเอาไปทำไมเล่า?
จะไปเปลืองเงินทำไม?

จะเอาเหรอ ให้ดอกไม้ ให้ของขวัญสุดหรู แต่ไปมีกิ๊กตรึม?

ผมก็เป็นคน “มาตรฐานเดียว” ผมก็ไม่ต้องการของขวัญวันเกิดเช่นกัน
ทำดีต่อกัน รักกัน ซื่อสัตย์กัน ทุกวันดีกว่า จริงไหม?

...............................................

หลายปีก่อน ผมคิดแบบนี้
วันนี้ อยากกลับไปตบกะบาลไอ้หมอนั่นจริง ๆ

ไม่ได้อยากให้มัน เปลี่ยนเป็นคน สอง สาม มาตราฐาน ตามท่านผู้นำเรานะครับ
แต่อยากให้เปลี่ยนจุดที่วางมาตราฐาน
จาก “มาตราฐานการทำตัว”
ให้เป็น “มาตราฐานแห่งความสุข”

ทำอะไรก็ได้ ให้มีความสุข
ความสุขเขา ก็คือ ความสุขเรา

“...ฉันคนง่าย แต่เรื่องหัวใจไม่เคยง่ายซะที...”

ปีนี้ดอกกุหลาบแดง แพงกว่าปีก่อน สองเหรียญแหน่ะ แย่จริง ๆ