เด็ก ๆ เอาเวลาไปทำอะไรหมดนะ?

ทุก ๆ วันนี้ งานหนัก อยากทำโน่น ทำนี่เต็มไปหมด
“ไม่มีเวลา” “เวลาไม่พอ” “เหนื่อย” เป็นความคิดแก้ตัวเดิม ๆ ที่ผุดขึ้นในหัว
และก่อนหลับตาทุกครั้งเคยคิดกันไหม ว่า ตอนเด็ก ๆ เราไม่เคยมีความคิดนี้เลย

เคยคิดกันไหม ว่า เวลาตอนเด็ก ๆ เราเอาไปทำอะไร
ทำไมเราไม่เอาไปเรียนภาษาจีนวะ
ทำไมเราไม่เอาไปเรียนเปียโนวะ
ทำไมเราไม่หัดวาดรูปวะ
ทำไมเราไม่อ่านหนังสือวะ
หรือหัดใส่ใจ และตั้งใจ ในสิ่งที่พ่อแม่พยายามจะสอน และยัดเยียดเรา
ถ้าเราตั้งใจในวันนั้น ชิวิตวันนี้คง “เจ๋ง” และ “สนุก” กว่านี้
ตอนเด็ก ๆ เวลาตั้งเยอะ มันหายไปไหนหมดวะ

ผมนั่งคิด คิดแล้วคิดอีก เวลาตอนเด็ก ๆ ผม มันหายไปไหนวะ
เช้าวันหนึ่ง ผมตื่นมา ก็ได้คำตอบบางอย่าง
เด็ก ๆ เป็นไหมรวมตัวกับเพื่อน ๆ แถวบ้าน
สามคนเป็น ซัลวันคัล ห้าคนเป็น โกกุนไฟว์
หากรวมกลุ่มไม่ได้ พวกเราจะเป็นนินจา ปีนป่าย หรือหาทางลอดตามรูต่าง ๆ ไปทั่วบ้าน

เล่นซ่อนแอบ ขี่จักรยาน
เตะบอลพลาสติกในซอยแถวบ้าน เสาประตูเป็นรองเท้าแตะหนึ่งคู่
กรรมการเป่าหยุดเกมทุกครั้งที่มีรถจะขับผ่าน หรือใครสักคนเตะบอลเข้ารั้วชาวบ้านเขา
หาไม้ไผ่มาทำเป็นกระบองสองท่อน เพื่อจะเป็นแพนเทอร์ ใน ทันเดอร์แคท
เก็บต้อยติ่งในซอยแถวบ้านเป็นกำ ๆ แล้วใส่ไว้ในกล่องเทป
แล้วดูมันทุกวันหากเก็บมาตอนมันเขียว
มันจะค่อย ๆ เปลี่ยนสี ไล่มาจะปลาย จนเป็นสีดำ
หลาย ๆ วันต่อมา มันก็แตกของมันเอง ทิ้งเปลือกงอ ๆ กับเมล็ด เต็มกล่อง

มีความสุข และตื่นเต้นทุกครั้งที่นั่งรถเมล์ ไปจตุจักร (ซึ่งตอนนั้น คิดว่ามันไกลพอ ๆ กับสระบุรีตามความคิดวันนี้)
ไปซื้องู ซื้อหนู ซื้อปลา ซื้อเต่า ซื้อกระต่าย ซื้อไก่ มาเลี้ยง
ไม่กี่วัน แมวแถวบ้านก็ได้อิ่มทุกที ให้ตายเหอะ

เลี้ยงปลากัด เอามากัดกับเพื่อน ๆ
เก็บใบหูกวางมาหมัก ให้มันหายป่วยหลังการต่อสู้เร็ว ๆ
พยายามเพาะพันธุ์ ตามหนังสือ ซึ่งยากจริง ๆ
ตอนเลี้ยงปลา จะสนุกกับการได้เก็บตังค์ ซื้อปลาใหม่ ๆ มา
ทำให้รู้ว่า ปลาบางประเภทจะกัดตัวอื่น
หรือหากปลาตัวไหน ป่วย ว่ายเอียง ๆ สูตรคือ เอาไปแช่น้ำเกลือ และใส่ออกซิเจนให้สายนึง
มันจะมีโอกาสฟื้นได้แปดสิบเปอร์เซนต์

พยายามหาเงินกินขนมเอง ด้วยวิธีต่าง ๆ
การพับถุงกระดาษ พับทั้งวันเลย ได้บาทเดียว
ร้านขายปลาบอก ช้อนลูกน้ำมาขาย ได้กระป๋องละยี่สิบ ดีใจใหญ่
ตักได้สวิงนึงกะเอาผสมน้ำใส่กระป๋องไปขาย
ร้านมันก็บอกว่า กระป๋องนึงที่ว่า คือ เป็นกระป๋องที่มีแต่ลูกน้ำล้วน ๆ ไม่มีน้ำ
นึกออกไหมที่ลูกน้ำเป็นก้อน ๆ ดำ ๆ ทั้งกระป๋องเลยหน่ะ

มีปูเสฉวนขายอยู่หน้าโรงเรียน ขายตัวละสามบาท
เอากลับบ้านมา เอาไปใสไว้ในตู้ปลา
ทำให้รู้ว่า มันเป็นสัตว์น้ำเค็ม และจะตายในวันรุ่งขึ้น
และเสียอีกสามบาท กะปูอีกตัว เพื่อได้รู้ว่า น้ำเค็มไม่ใช่ น้ำผสมกับเกลือในครัว
ฯลฯ

คิดออกแค่ในสิบห้านาที ว่าตอนเด็ก ๆ เวลามันหายไปไหน
ก็ไม่คิดบ่นต่อแล้ว ว่าทำไมไม่ทำโน่น ทำนี่ตอนเด็ก ๆ วะ
จะให้เด็กมันมาหัดเขียนโปรแกรมทำดาต้าเบส
คงเป็นไปไม่ได้
มีอะไรในวัยเด็กมาเล่าไหม?
ถ้าไม่มี ลองนึก ๆ ดูสิ
นึกออกแล้ว

เผื่อได้ยิ้มได้นาน ๆ ในเช้าวันเครียด ๆ
เหมือนผมบ้าง

เขียนเมื่อ วันนี้ ๑๗ ธันวาคม ๒๕๔๘ นิวยอร์ค