อยู่ไม่ได้แล้ว

“กลิ่น เป็นประสาทสัมผัสที่จะเตือนให้คนเราละลึกความทรงจำได้ดีที่สุด”

ข้อพิสูจน์เชิงชีววิทยาและจิตวิทยาได้พิสูจน์แล้วในตัวผม เมื่อสองปีก่อน

สองปีก่อน
...ปีกว่าแล้วสินะ ที่ไม่ได้กลับมาบ้าน... “เรียนหนักไหม?”... “หนาวไหม?” คือคำถามที่ผมได้ยินทางหูโทรศัพท์ทุกครั้งที่โทรกลับบ้าน และอีกครั้งในรถระหว่างทางกลับบ้านกับพี่ชายผม
“คิดถึงบ้านไหมเนี่ย?” ....คำตอบนี้ผมได้คำตอบแล้วในใจแล้ว ตั้งแต่อยู่บนเครื่องบิน “...ไม่เห็นจะคิดถึงเลย... อยู่โน่น สนุกจะตาย...นี่ถ้าไม่ใช่นายแต่งงาน ฉันก็ไม่มาหรอก...” ผมคิดในใจ แต่คิดว่าตอบคำถามยอดฮิตนั้นด้วยรอยยิ้มดีกว่า

เกือบเที่ยงคืน กรุงเทพ ฯ มืดสนิท อากาศร้อนชื้นอบอ้าว ร้อนชื้นหลังฝนตก ที่ผมรู้สึกตั้งแต่ในที่จอดรถสนามบิน บ้านเมืองข้างทางยังเหมือนเดิม ไม่ต่างจากปีกว่า ๆ ที่แล้วที่ผมขับรถร่อนไปทั่ว
ผมมองไปที่ด่านโทลเวย์ เห็นรถต่อแถวสองสามคัน เพราะดึกแล้วเหลือช่องเดียว “รถติดไหม?” ผมถาม แต่คิดในใจในเสี้ยววินาทีนั้นว่า จะถามทำไมนะ และแน่นอน “เหมือนเดิม” พี่ชายผมตอบ

รถเข้าซอยบ้าน ทุกอย่างเหมือนเดิม มีแต่ต้นไม้ใหญ่บ้านปากซอยที่ถูกเล็มไปแยะ รถจอดไฟสลัวที่โรงรถที่เดิม รถโตโยต้าคันจิ๋วคู่ใจผมไม่อยู่ที่เดิมแล้ว เพราะพ่อขายไปหลังจากที่ผมไปเรียนได้ซักเดือน ด้วยเหตุผลว่า ไม่มีใครใช้แล้วนี่

ประตูรถเปิดออก ในใจผมคิดว่า ดีนะที่ไม่ต้องเอาอะไรกลับมาบ้าน กระเป๋าไม่หนักจะได้ยกขึ้นบ้านได้ง่าย ๆ
ทันใดนั้น กลิ่นไอดินกรุ่น ๆ หลังฝน ผมเชื่อว่ามาจากใต้ต้นอโศกที่ปลูกไว้ริมรั้ว ลมพัดแผ่ว ๆ โชยเอากลิ่นโมกที่แม่ผมลงไว้เมื่อหลายปีก่อน เข้าจมูก

...เฮ้ย คิดถึงบ้านหว่ะ...

ทุกวันนี้ ผมเรียนจบ ได้งานดี เงินดี ก้าวหน้าพอสมควร มีชีวิตอยู่ได้อย่างสบาย กินหรูได้บ่อยครั้งต่อเดือน ถ้าเอาเงินเดือนนี้ไปแลกเป็นเงินไทย คงเป็นเศรษฐีหนุ่มทุกปลายเดือนอยู่

“ผม(กู)จะกลับเมืองไทย”
“จะกลับทำไม(วะ)” เพื่อนอินเดียที่เรียนจบมาด้วยกันถามระหว่างกินข้าวเที่ยงในสวนกลางเมือง
ผมไม่อยากจะอธิบายให้ยืดยาว เลยบอกมันไปว่า “ผม(กู)จะกลับไปหาแม่ คิดถึงแม่(หว่ะ)”
มันหัวเราะ แล้วถามว่า “จริงเหรอ(วะไอ้สัด)” ผมตอบมัน ด้วยการยิ้ม และกัดแซนวิชคำโต แล้วเงยมองฟ้า เหมือนที่ชอบทำบ่อย ๆ
“คุณ(มึง)ว่าไหม คนเมืองนี้(แม่ง) ไม่ค่อยมองฟ้ากัน?” ผมเปลี่ยนเรื่อง
ในใจคิดว่า ไม่ใช่เพราะผมคิดถึงแม่ (ก็คิดถึงนะแม่นะ แต่แม่ยังไม่ใช่เหตุผลหลัก)
ไม่ใช่เพราะเบื่อที่จะเป็นพลเมืองชั้นสองที่นี่(อันนี้ก็ไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่ในเมืองนี้)
ไม่ใช่เพราะสาวไทย (ป่าวเลย...สาวเกาหลี ญี่ปุ่นที่คบ ๆ อยู่ น่ารักเร้าใจกว่าเป็นกอง)
ไม่ใช่เพราะอาหารไทย

แต่ผมไม่อยากใช้ชีวิตแบบวัน ๆ หาเงินได้ ใช้เงิน ไปจนตายที่นี่ เหมือนที่คนประเทศนี้มันทำ ๆ กัน
ผมว่าชีวิตผมจะมีประโยชน์กว่าที่ประเทศแม่ผม (แม้เงินเดือนที่ผมจะได้ที่เมืองไทย จะเท่ากับที่ผมหาได้ในเวลาวันครึ่งที่นี่ ให้ตายเหอะ)
ผมขอแลกการได้เที่ยวยุโรปทุกปี มีรถหรู ๆ ขับ กับการที่มีคนไทยซักกลุ่มหนึ่งจำชื่อผมได้ว่าผมทำอะไรให้ประเทศเถอะนะ
ผมเชื่อ สังคมไทยคงจะดีขึ้น ไม่มากก็น้อย

แล้วเจอกัน ประเทศไทย