วันแรกของกระบวนการ "ไทยน่าอยู่"

ตีห้า ลูกสาวอายุครบหนึ่งเดือนพอดีของผม ก็ทำหน้าที่ปลุกขึ้นมาด้วยความหิว

หลังจากความง่วงกับภาระกิจดับกระหายของเจ้าตัวจิ๋วเสียงดังนี่แล้ว

ความเงียบของการประกาศเคอฟิวส์ยังคงอยู่ ทำให้ได้ยินเสียงนกนานาชนิดแถวบ้านผม ร้องเจื้อยแจ้วเหมือนทุกวันที่พวกมันเคยทำ

นกมันเริ่มวันใหม่ เหมือนเมื่อวานที่มันทำ

เรา ก็ต้องเริ่มวันใหม่ เหมือนกัน

ผมเลยเริ่มเขียนอะไรบางอย่างที่ช่วยให้ตัวเองได้คิดอะไรบ้างหลังจากคืนอันเลวร้ายได้ผ่านไป

สำหรับผู้อ่าน หากท่านคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นหลังบ่ายสามโมงของวันที่ 19 คือ การระบายออกทางอารมณ์ที่พอจะรับได้ และสมเหตุสมผล กรุณาหยุดอ่านบทความนี้ เพราะไม่ได้เขียนมาเพื่อท่าน

แต่หากท่านคิดว่าการกระทำในวันที่ 19 หลังบ่ายสามโมงคือการก่อการร้าย จากกลุ่มบุคคลที่ไม่หวังดีต่อประโยชน์สุขของประเทศชาติ โดยคิดเพียงประโยชน์กลุ่มของตน หรือตัวเองเป็นใหญ่

ลองอ่านดูแล้วกันครับ

คำถามคือ พวกเขาต้องการอะไร?

เมื่อลองอ่านเป้าประสงค์ของการก่อการนี้ ผู้บงการ มีความต้องการให้เราผู้เป็นคนไทย มีความรู้สึก หรือมีอาการดังต่อนี้คือ

1.อาการเศร้า 2.อาการโกรธ และ 3.อาการสับสน

1.อาการเศร้า อาการในกลุ่มนี้ประกอบด้วยความเศร้า ความท้อใจ ความรันทด เมื่อได้เห็นความเสียหายในชีวิตและทรัพย์สิน ความอับอาย ความถดถอยของประเทศที่ชื่อว่าประเทศไทย

เมื่อสะสมมากเข้า ความเศร้าจะนำไปสู่อาการที่ร้ายแรงกว่าคือ จิตตก เบื่อหน่าย ละทิ้งไม่อยากทำอะไรเพื่อประเทศนี้อีกต่อไป บ้างถอนหายใจ บ้างอยากย้ายประเทศ

ซึ่งก็เข้าทางในสิ่งที่พวกเขาต้องการนั่นเอง

2.อาการโกรธ อาการในกลุ่มนี้ประกอบด้วยความโกรธ ความเกลียด ความแค้น ความชิงชัง ต้องการให้ผลกรรมกลับไปกับผู้กระทำโดยเร็วดุจจรวดหรือความเร็วแสง

อันอาการโกรธนี้ เมื่อมี และสะสมมากเข้า ก็จะเข้าทางของพวกเขาอีกนั่นแหล่ะ นั่นคือเขาอยากทำให้สังคมมีแต่ความเกลียดชัง ความแบ่งแยก โดยเฉพาะประเด็นในเรื่องชนชั้นที่เขาพยายามปลุกปั่นว่า ไพร่ อำมาตย์ ซึ่งนำไปสู่การดูถูก การแบ่งแยกพวกเขาพวกเราคนไทยกันเอง

ร้ายกว่านั้นความโกรธเมื่อเปลี่ยนเป็นความแค้น ก็ต้องมีการแก้แค้น ด้วยวิธีที่อาจจะต่ำถ่อยสถุลอย่างที่พวกเขาต้องการให้เราลงไปเล่นเกมสกปรกนั้นด้วย

3.อาการสับสน ไม่ว่าจะสับสนในการบังคับใช้กฏหมาย อำนาจรัฐ ประสิทธิภาพของหน่วยต่างๆ ในสังคม ซ้ำร้ายกว่าคืออาการสับสนในในสถาบันฯ

สหายรักผมคนหนึ่งได้ส่งฟอร์เวริดเมลจำนวนมาก เป็นเรื่องที่คนไทยบนเฟสบุ๊ค เขียนเรื่องราวความคิดเชิงดูหมิ่นสถาบันฯ โดยพื้นฐานความคิดอยู่ที่อาการตัดพ้อ ประชดประชันว่าทำไมสถาบันฯ ไม่ออกมายุติความขัดแย้งนี้

หากจะทำความเข้าใจ และอ่านเกมของผู้ก่อการนี้ มีความลึกซึ้ง เหมือนการเล่นหมากรุก การถอยเพื่อรุกฆาต การเรียกร้องเชิงบังคับของกลุ่มต่างๆ เป็นการวางกับดักล่อ ล่อให้คนไทยผู้ยังไม่เข้าใจให้มีความรู้สึกสับสนนี้

ในหลวงท่านทรงงานอย่างแท้จริงเพื่อประเทศมากว่าหกสิบปี กลับถูกคำพูดมักง่ายไม่กี่คำ บิดเบือนให้สับสน คนที่ไม่ภูมิใจในอัตลักษณ์ตัวตนที่มี กลับชอบที่จะสร้างจุดเด่นในเรื่องพวกนี้ขึ้นมา

ประกอบกับกฏหมายที่ไม่ชัดเจน การเคารพด้วยหัวใจ และอาการที่เราหลายคนยกสถาบันฯ เหนือสิ่งใด การพูดตรงๆ เพื่อให้ผู้คนที่มีความเข้าใจผิดเหล่านี้ได้เข้าใจ กลับทำได้ยาก และนับวันผ่านไป กลุ่มคนเหล่านี้นับวันจะมีมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเรื่องที่ต้องห้ามกลับเป็นเรื่องสนุกปากของเหล่าคนมักง่าย มันแพร่ได้รวดเร็วกว่า และจะหลุดจากโลกไซเบอร์สู่รากหญ้าในไม่ช้า

สมมติว่า วันหนึ่งท่านไปชมภาพยนต์ เมื่อเพลงสรรเสริญพระบารมีเริ่มขึ้น ท่านเป็นคนเดียวที่ลุกขึ้นยืนในโรงภาพยนต์ ท่านจะทำอย่างไร?

ท่านจะนั่งลงทันที หรือจะยืนอยู่แบบนั้นจนเพลงจบ หรือจะตะโกนให้คนอื่นยืนขึ้น หรือท่านพร้อมจะกระโดดต่อยใครก็ตามที่ยังนั่งอยู่ หรือจะตัดสินใจเดินออกจากโรงภาพยนต์นั้นทันที

ใครจะสับสนอะไร แต่ผมอยากจะบอกว่า เราไม่ต้องสับสนเลยครับ

ในหลวงคือพ่อที่รักประชาชน ที่ไม่ได้เกิดจากการสร้างภาพ หรือล้างสมอง พิสูจน์จากการทรงงานตลอดเกือบหกสิบปี ท่านทรงงานเพื่อประชาชนอย่างจริงจัง รู้ลึก รู้จริง เพื่อให้เรายึนอยู่ได้อย่างพอเพียง

พระราชดำรัสทุกบทเปรียบเหมือนธรรมะในการนำพาประเทศให้พ้นหายนะ และเป้าหมายคือประโยชน์พร้อมด้วยความสุขถ้วนหน้าของประชาชนทุกคน

เหตุการณ์วันที่ 19 พฤษภาคม 2553 ที่ผ่านไป สรุปในภาพรวมคือ ประเทศไทยเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

แต่เรา คนไทย ต้องไม่พ่ายแพ้ โดยยอมตกให้เป็นไปตามเป้าหมายของกลุ่มคนที่ไม่หวังดีกับประเทศชาติ

วันใหม่เริ่มขึ้นกับเสียงนก และแสงอาทิตย์แล้ว ลองทิ้งความเศร้า ความโกรธ ความสับสนไปกับคืนอันยาวนานที่ผ่านไป

วันนี้ เราต้องไม่เศร้า เราต้องไม่โกรธ เราต้องไม่สับสน

ลองเปลี่ยนความรู้สึกพวกนี้ เป็นพลังในการรักชาติ เปรียบเหมือนเรานั่งอยู่บนชิงช้า ยิ่งถูกพลักมาด้านหลังเท่าไหร่ เราก็สามารถสวิงตัวไปข้างหน้าได้มากขึ้น

เมื่อทุกท่านเริ่มช่วยกันคิด ช่วยกันทำแล้ว

วันนี้คือวันแรกที่เริ่มกระบวนการทำประเทศไทยให้น่าอยู่เหมือนเดิม และอาจจะน่าอยู่ยิ่งกว่าเดิมอีกครับ

ผมเชื่ออย่างนี้

ปริญญา เจริญบัณฑิต
6.45 เช้าวันที่ 20 พ.ค. 53